Półpasiec to choroba, którą charakteryzuje się ostrym bólem. Po około 3 dniach w miejscu, w którym jest zlokalizowany ból pojawia się wysypka z odczynem zapalnym. Pęcherzyków będzie przybywało przez jeszcze około 4 dni. Półpasiec podobnie jak ospa wietrzna to krostki, które po kilku dniach powinny zamienić się w strupki. Obejrzyj film i dowiedz się, jakie są jego przyczyny. Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Neurolog. 86 poziom zaufania. Silny uraz głowy, rana zszyta. Nawet jeśli nie ma złamania kości czaszki, to był silny uraz miejscowy głowy, szarpnięcie mięsni i więzadeł szyi, stłuczenie okostnej. Wskazana kontrola u Neurologa. Blizny przerostowe rozrastają się tylko w obrębie uszkodzonej skóry, co odróżnia je od bliznowców. Tymczasem blizny zanikowe (inaczej zwane także bliznami atroficznymi) powstają na skutek rozpadu włókien kolagenowych w głębszych warstwach skóry, a ich kształt jest wklęsły. To blizny, które nie wystają ponad powierzchnię skóry. A. USZKODZENIA GŁOWY 1. Uszkodzenie powłok czaszki (bez ubytków kostnych – rany wymagające szycia): a) uszkodzenia powłok czaszki, blizny powyżej 1 cm 1 b) uszkodzenia powłok czaszki, blizny powyżej 3 cm 2 c) uszkodzenia powłok czaszki, blizny powyżej 7 cm 4 d) oskalpowanie – powierzchnia powyżej 5 cm średnicy 10 Przyczyny napięciowego bólu głowy. Najczęstsze przyczyny napięciowego bólu głowy to m.in.: stres, napięcie emocjonalne, zbyt długie przerwy pomiędzy posiłkami, odwodnienie organizmu, nadużywanie kofeiny, wczesne wstawanie. Napięciowy ból głowy może również wywołać np. praca przy komputerze. Ból głowy - przyczyny, rodzaje, leczenie Czym jest spowodowany ból głowy i na czym polega jego leczenie. Przyczyn bólu głowy jest bardzo wiele. Najczęściej występującą przyczyną jest stres, picie alkoholu, zmęczenie. Przyczyną może być także nieprawidłowe krążenie mózgowe, zaburzenia przemiany materii czy problemy hormonalne. Klasterowy ból głowy: leczenie. Leczenie klasterowego bólu głowy, ze względu na nieznaną przyczyną, jest objawowe. W czasie ataków bólu podaje się leki przeciwbólowe w zastrzykach i w aerozolu, ponieważ tabletki działają zbyt wolno. Ważne jest również zapobieganie napadom bólu. Bliznowiec jest wyniosłą i zgrubiałą zmianą, pojawiającą się najczęściej w miejscu dawnej rany, urazu lub po trądziku. Nie jest groźny dla zdrowia i stanowi przede wszystkim problem estetyczny, który u wielu osób powoduje kompleksy, zwłaszcza gdy pojawi się na twarzy. Leczenie bliznowca jest trudne i długotrwałe. W przypadku blizn dużych, głębokich lub uporczywych, warto skonsultować się z dermatologiem lub chirurgiem plastycznym. W niektórych przypadkach może być konieczne zastosowanie bardziej zaawansowanych metod leczenia, takich jak laseroterapia czy chirurgiczne usunięcie blizny. Najszybciej można wdrożyć leczenie laserowe blizny po całkowitym jej wygojeniu. najlepiej byłoby skonsultować to bezpośrednio z lekarzem, który wykonuje tego typu zabiegi. Najczęściej jest to po 3-4 tygodniach. Dodatkowo warto włączyć zabiegi z osoczem bogatopłytkowym, co poprawia gojenie oraz efekty zabiegu. ND41MEc. Urazy głowy - obrażenia czaszki i mózgu to jedne z głównych przyczyn kalectwa i śmierci w młodszych grupach wiekowych. Mogą być spowodowane różnymi czynnikami, a następstwa zależą od prędkości i kierunku działania urazu. W grupie młodych osób przyczyną są najczęściej wypadki komunikacyjne, zaś w grupie osób starszych upadki. Znamienne jest, iż w około 50-60% przypadków urazy głowy współistnieją z obrażeniami innych narządów, przeważnie klatki piersiowej, co stanowi wskazanie do dokładnej diagnostyki poszkodowanego. spis treści 1. Mechanizm i klasyfikacja urazów głowy 2. Następstwa urazów czaszkowo-mózgowych Wczesne następstwa urazów głowy Późne następstwa urazów głowy rozwiń 1. Mechanizm i klasyfikacja urazów głowy Przyczyny urazów głowy mogą być rożne, jednak w większości przypadków mechanizm jest podobny. Wyróżnia się urazy czaszkowo-mózgowe z mechanizmem przyspieszenia (akceleracji) lub opóźnienia (deceleracji). Wynikają one z bezwładnego ruchu mózgowia w jamie czaszki wskutek działających sił urazowych. Dodatkowo w zależności od kierunku ruchu mogą one prowadzić do przemieszczeń liniowych, kątowych lub obrotowych mózgu. W większości urazów głowy stwierdza się mechanizm mieszany rotacyjno-liniowo-kątowy wynikający z warunków anatomicznych czaszki i rdzenia kręgowego. Zobacz film: "Choroby serca najczęstszą przyczyną zgonów Polaków" Istnieje wiele podziałów urazów czaszkowo-mózgowych. Zasadniczy klasyfikuje urazy na uszkodzenia mózgu zamknięte oraz otwarte. W urazach otwartych podstawowym kryterium jest obecność uszkodzenia skóry, czepca ścięgnistego, kości czaszki, opon mózgowych i mózgu oraz kontakt struktur wewnątrzczaszkowych ze środowiskiem zewnętrznym. Do typowych przykładów należą zranienia ostrymi narzędziami, zwłaszcza rany postrzałowe. Przy ocenie ciężkości urazów głowy bardzo przydatne jest zastosowanie 15-punktowej skali Glasgow Coma Scale (GCS). Pozwala ona ocenić stan chorego na podstawie trzech kryteriów: reakcji otwierania i zamykania oczu, reakcji motorycznych oraz komunikacji słownej. Ma ona prostą konstrukcję, a więc może być wykorzystywana przez ogół lekarzy oraz personel pielęgniarski, a przy tym pozwala dość dokładnie ocenić stan chorego i porównać zachodzące zmiany. GSC wprowadza podział ciężkości urazów czaszkowo-mózgowych na kilka stopni: minimalny: 15 punktów, bez utraty przytomności i niepamięci, łagodny: 14-15 punktów, krótkotrwała utrata przytomności i niepamięć wsteczna, umiarkowany: 9-13 punktów, utrata przytomności dłuższa niż 5 minut, nieznaczne objawy świadczące o ogniskowym uszkodzeniu mózgu, ciężki: 5-8 punktów, stan utraty przytomności, z zachowanymi odruchami zapewniającymi podstawowe funkcje życiowe, krytyczny: 3-4 punkty, chory nieprzytomny, bez odruchów umożliwiających przeżycie. 2. Następstwa urazów czaszkowo-mózgowych Następstwa urazów głowy można podzielić na wczesne i późne. Podstawą tego podziału są zmiany zobrazowane w tomografii komputerowej. Pozwalają one prognozować o przyszłości chorego, a ich nasilenie koreluje z przebiegiem choroby, śmiertelnością oraz stopniem inwalidztwa. Zmiany pourazowe nie wynikają tylko z pierwotnego urazu głowy, lecz uruchamiają kaskadę następujących po sobie zmian patofizjologicznych w mózgu, które prowadzą do złożonych zaburzeń wewnątrz komórek nerwowych. Skutkuje to powiększeniem pierwotnej strefy urazowej i powstaniem uszkodzenia wtórnego. Dlatego też w przypadku ciężkich urazów głowy wysiłek lekarzy jest skierowany na zapobieganie wtórnym uszkodzeniom. Wczesne następstwa urazów głowy Do tej grupy zaburzeń możemy zaliczyć: wstrząśnienie mózgu, stłuczenie mózgu, krwiaki wewnątrzczaszkowe (nadtwardówkowe, podtwardówkowe, śródmózgowe), pourazowe krwawienie podpajęczynówkowe, ostre wodogłowie pourazowe, pourazowy płynotok nosowy lub uszny, uszkodzenie nerwów czaszkowych, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Wstrząśnienie mózgu jest najlżejszą formą uogólnionego urazu mózgu. Dochodzi tutaj do przejściowego, krótkotrwałego zaburzenia czynności mózgu. Objawem niezbędnym do właściwego rozpoznania jest krótkotrwała utrata przytomności, przy czym pacjent zwykle nie pamięta okoliczności związanych z urazem. Objawami towarzyszącymi są: ból głowy, nudności, wymioty, złe samopoczucie pojawiające się po odzyskaniu przytomności. Wstrząśnienie mózgu nie powoduje zmian w badaniach obrazowych. W badaniu neurologicznym nie stwierdza się żadnych deficytów neurologicznych. Chory, u którego podejrzewa się wstrząśnienie mózgu powinien być hospitalizowany w celu kilkudniowej obserwacji. Stłuczenie mózgu to lokalne uszkodzenie struktury mózgowia wykrywane za pomocą tomografii komputerowej, charakteryzujące się występowaniem wybroczyn i niewielkich ognisk krwotocznych w obrębie kory mózgu i podkorowo. Objawy zależą od lokalizacji i rozległości stłuczenia. W pierwszych godzinach po urazie obraz przypomina wstrząśnienie mózgu. Zdarza się jednak, że chory nie traci przytomności bezpośrednio po urazie, lecz dopiero później i na dłuższy okres. Występują zaburzenia neurologiczne odpowiadające czynności stłuczonej części mózgu: zaburzenia czucia obejmujące połowę ciała, niedowłady połowicze lub porażenia mięśni twarzy, kończyn górnych, rzadziej dolnych po stronie przeciwnej do urazu, niedowidzenie, zaburzenia mowy, zaburzenia równowagi, oczopląs po stronie uszkodzenia. Leczenie ma charakter objawowy. Krwiaki wewnątrzczaszkowe stanowią poważne zagrożenie dla osób po urazach czaszkowo-mózgowych. Często są bezpośrednią przyczyną śmierci lub ciężkiego kalectwa, niezależnie od ciężkości urazu. Bardzo ważnym czynnikiem ryzyka krwiaków jest wystąpienie złamania kości czaszki. W zależności od położenia krwiaka w stosunku do opony twardej i mózgu wyróżnia się krwiaki nadtwardówkowe, podtwardówkowe i śródmózgowe. Najczęstszą przyczyną krwiaka nadtwardówkowego jest uszkodzenie naczyń tętniczych opony twardej mózgu, przede wszystkim tętnicy oponowej środkowej. W 85% towarzyszą mu złamania kości sklepienia czaszki. Krwiak ma ostry przebieg, gdyż krwawienie z naczyń tętniczych powoduje szybkie narastanie objawów wzmożonego ciśnienia wewnątrz czaszki. Jest to bezpośrednie zagrożenie dla życia, dlatego konieczna jest szybka interwencja chirurgiczna. Krwiak podtwardówkowy związany jest z uszkodzeniem naczyń żylnych, a więc jego przebieg nie jest tak gwałtowny. Gromadząca się wynaczyniona krew powoduje ucisk i przemieszczenie się struktur mózgowia. Objawy mogą pojawiać się po kilku tygodniach lub nawet miesiącach od urazu. Przewlekły krwiak podtwardówkowy jest częstą patologią wewnątrzczaszkową u osób w podeszłym wieku. Manifestować się może jako guz mózgu, wodogłowie lub zespół otępienia: bóle głowy, osłabienie sprawności umysłowej, zaburzenia pamięci, napady padaczkowe oraz objawy ogniskowe. Krwiaki śródmózgowe stanowią około 20% wszystkich krwiaków pourazowych. Krew gromadzi się w obrębie mózgowia, szczególnie w okolicy podstawy płatów czołowych i skroniowych. Objawy krwiaków wewnątrzmózgowych możemy podzielić na 2 grupy: objawy narastającego ciśnienia wewnątrzmózgowego oraz objawy uszkodzenia określonych struktur mózgowia. Klasyczny przebieg krwiaków nad- i podtwardówkowych charakteryzuje się stopniowym narastaniem objawów, z poszerzeniem źrenicy po stronie krwiaka oraz postępującym niedowładem strony przeciwnej. Pogarsza się również stan świadomości chorego, aż do utraty przytomności. Objawami towarzyszącymi są: bradykardia, wzrost ciśnienia tętniczego, narastający ból głowy, nudności, wymioty. Opisane objawy poprzedza krótszy lub dłuższy okres przejaśnienia, tzw. lucidum intervallum – okres względnie dobrego stanu świadomości po początkowej utracie przytomności. Przemieszczenie mózgu przez krwiak oraz towarzyszący obrzęk mogą prowadzić do wgłobienia struktur mózgu. Dochodzi do ucisku na pień mózgu oraz niewydolności pniowych ośrodków krążenia i oddychania, co może spowodować nagłe zatrzymanie krążenia i oddychania. Wczesne rozpoznanie krwiaka wewnątrzczaszkowego oraz szybkie podjęcie decyzji o leczeniu operacyjnym mogą uratować życie choremu. Przy podejrzeniu krwiaka wewnątrzczaszkowego podstawowym badaniem jest tomografia komputerowa. Należy ją bezzwłocznie wykonać w przypadku: utraty przytomności lub dłużej trwających zaburzeń świadomości lub zaburzeń psychicznych, istnienia objawów neurologicznych wynikających z uszkodzenia konkretnej struktury mózgu (tzw. objawy ogniskowe), stwierdzenia szczeliny złamania kości czaszki w wykonanym wcześniej badaniu rentgenowskim. Złotym standardem jest wykonanie tomografii komputerowej w ciągu godziny od przyjazdu pacjenta do szpitala. Jeśli z jakichś przyczyn jest to niemożliwe, to należy obserwować pacjenta, oceniać dynamikę zmian w kolejnych badaniach neurologicznych i w sytuacji gdy występują powyżej opisane objawy, a stan chorego dynamicznie się zmienia, konieczna jest interwencja chirurgiczna. W przypadku rozpoznania krwiaka wewnątrzczaszkowego leczeniem jest zabieg chirurgiczny i ewakuacja krwiaka. Przy krwiakach śródmózgowych sytuacja jest trudniejsza. Dużo zależy od lokalizacji krwiaka, jego wielkości, stopnia przemieszczenia struktur mózgowych oraz dynamiki przebiegu klinicznego. Wynika to z trudnego do przewidzenia efektu operacji, jej przebiegu oraz możliwego uszkodzenia kolejnych struktur mózgowia przy usuwaniu krwiaka. Mózg człowieka nie jest jeszcze w pełni poznaną strukturą, często zadziwia nawet doświadczonych chirurgów i neurologów, i dlatego jego leczenie jest tak trudne. Kolejnym często spotykanym powikłaniem urazów głowy są złamania kości czaszki. Rozpoznaje się je na podstawie wykonanego badania RTG lub tomografii komputerowej. Wyróżniamy zasadnicze trzy grupy złamań: złamanie otwarte, złamanie z wgnieceniem kości oraz złamanie kości podstawy czaszki. Zajmiemy się najpierw pierwszym z nich. Złamanie otwarte polega na tym, iż dochodzi do kontaktu środowiska zewnętrznego z wnętrzem czaszki a więc wnętrzem worka oponowego mózgu. Takie połączenie może być bardzo niebezpieczne dla chorego ze względu na łatwą penetrację do wnętrza czaszki bakterii lub innych patogenów, co może skutkować rozwojem zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Niekorzystne jest również dostawanie się powietrza przez otwartą ranę do układu płynowego mózgu. Dodatkowo otwarte złamanie powoduje wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego przez ranę, nos, ucho lub gardło. Najczęściej wyciek płynu (płynotok) ustępuje samoistnie, czasem jednak, jeśli obrażenia są rozlegle, a wyciek obfity, konieczne jest zeszycie opon po ustąpieniu obrzęku mózgu. Złamanie kości czaszki z wgłobieniem kości polega na tym, iż odłamki kostne są wpuklone do środka jamy czaszki, tak że mogą naruszać struktury mózgu. Jeśli wgłobienie jest znaczne i występują objawy neurologiczne pod postacią ubytków niektórych funkcji wskazujące na uszkodzenie mózgu, wykonuje się operację. Polega ona na wywierceniu otworu w powierzchni niezłamanej kości w pobliżu złamania i uniesieniu wgłobionej części narzędziami neurochirurgicznymi wprowadzonymi przez wywiercony otwór. Złamanie kości podstawy czaszki często jest trudne do wykrycia. Za rozpoznaniem mogą przemawiać objawy lub wyniki badania obrazowego, tj RTG lub tomografii komputerowej. Charakterystycznym obrazem w tomografii komputerowej jest występowanie pęcherzyków powietrza wewnątrz czaszki lub obecność szczeliny złamania. Równie przydatna jest obserwacja i badanie neurologiczne chorego, które może ujawnić kilka typowych objawów. Złamania w obrębie przedniego dołu czaszki uszkadzające opony mózgowe doprowadzają do wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego przez nos, gardło, rzadziej przez ucho. Wypływający płyn jest klarowny, jasny, ciepły i słodki. Zwłaszcza ostatnia cecha pozwala na odróżnienie go od wydzieliny surowiczej nosa czy ucha. W niektórych przypadkach złamanie podstawy czaszki objawia się porażeniem nerwów czaszkowych przechodzących przez anatomiczne otwory na podstawie czaszki. Obserwuje się porażenie nerwu twarzowego, wzrokowego i słuchowego z typowymi dla ich porażenia zaburzeniami neurologicznymi. Odłamki kostne mogą uszkadzać oponę twardą oraz zatoki powietrzne czaszki, powodując groźną dla życia odmę wewnątrzczaszkową. Jest ona groźniejsza niż płynotok, gdyż powietrze przedostające się do jamy czaszki z zewnątrz stwarza większe zagrożenie rozwoju zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Bardzo charakterystyczne, choć rzadko występujące są tzw. krwiaki okularowe, a więc zasinienia otaczające jak okulary gałkę oczną, spowodowane złamaniem podstawy przedniego dołu czaszki. Późne następstwa urazów głowy Do późnych następstw zalicza się: późny płynotok nosowy lub uszny, nawracające zapalenie opon mózgowych i mózgu, ropień mózgu, padaczkę pourazową, pourazowy zanik korowo-podkorowy, zespół pourazowy, encefalopatię pourazową. W otwartych urazach czaszkowo-mózgowych, zwłaszcza z obecnością ciał obcych lub fragmentów kostnych, późnym następstwem u 25% chorych może być ropień mózgu. Lokalizuje się on zazwyczaj w płatach czołowych lub skroniowych. Objawy kliniczne mogą wystąpić kilka tygodni lub nawet kilka miesięcy po przebytym urazie, a pierwszą manifestacją jest nierzadko napad padaczkowy. Towarzyszą mu objawy wzmożonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego, objawy ogniskowe, a czasem stany podgorączkowe i patologie w płynie mózgowo-rdzeniowym. Rozpoznanie umożliwia wykonanie tomografii komputerowej. Leczenie polega na nakłuciu torebki ropnia i jego opróżnieniu oraz podaniu antybiotyków zgodnie z antybiogramem. Możliwe jest również postępowanie radykalne z usunięciem chirurgicznym ropnia z torebką. Innym powikłaniem jest padaczka pourazowa. Występuje ona w około 5% przypadków zamkniętych urazów czaszkowo-mózgowych. Ognisko padaczkorodne powstaje zwykle wokół blizny glejowej tworzącej się w procesie gojenia stłuczeń i zranień mózgu z uszkodzeniem opon. Pojawienie się napadu bezpośrednio po urazie nie jest jednoznaczne z późniejszym rozwojem przewlekłej padaczki pourazowej. W większości przypadków napady padaczkowe poddają się leczeniu farmakologicznemu. Zespół pourazowy, określany dawniej jako cerebrastenia pourazowa, charakteryzuje się zaburzeniami nerwicowo-wegetatywnymi ze wzmożoną pobudliwością nerwową, szybkim męczeniem się, trudnościami w skupieniu uwagi, stanami lękowo-depresyjnymi i subiektywnymi dolegliwościami, wśród których dominują bóle i zawroty głowy. W badaniu nie stwierdza się objawów deficytu neurologicznego. Również w badaniach obrazowych nie udaje się uwidocznić zmian. Stosuje się leczenie uspokajające, przeciwdepresyjne oraz psychoterapię. Jako encefalopatię pourazową określa się stan, w którym wskutek urazu dochodzi do trwałego, organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, często z objawami deficytu ruchowo-czuciowego, padaczką, zaburzeniami mowy oraz czynności poznawczych (zwłaszcza pamięci), ze zmianami osobowości i innymi zaburzeniami, które mogą być przyczyną trudności adaptacyjnych w codziennym życiu. Encefalopatia pourazowa wymaga długotrwałego leczenia neurologicznego, psychiatrycznego i odpowiedniej rehabilitacji. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Przykurcze żuchwy (łac. Contrahere - shrink, contract) - ostre ograniczenie ruchomości w stawie skroniowo-żuchwowym z powodu zmian patologicznych w otaczających ją tkankach miękkich i funkcjonalnie z nimi związanych. Często przykurcz żuchwy łączy się z kolcami wewnątrzstawowymi (tj. Z zesztywnieniem). [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7] Leczenie przykurczu żuchwy Leczenie przykurcz żuchwy musi być patogenetyczne. Jeżeli przykurcz żuchwy centralnego pochodzenia, pacjent jest wysyłany do oddziału neurologicznego szpitala w celu wyeliminowania głównego czynnika etiologicznego (spazmatyczny trismus, histeria). W przypadku jego stanu zapalnego najpierw usuń źródło zapalenia (usuń ząb przyczynowy, otwórz ropienie lub ropień), a następnie przeprowadź antybiotyk, fizjoterapię i mechanoterapię. Ten ostatni jest pożądane, do wykonania aparatury Nikandrova A. M. R. A. DOSTÁL (1984) albo D. Chernoffa (1991), w którym źródło ciśnienia na łuku zębowego jest powietrze, to znaczy napęd pneumatyczny, który ma grubość w stanie uśpienia 2-3 mm. DV Czernow zaleca, aby ciśnienie robocze w rurce, wstrzyknięte do jamy ustnej pacjenta, w zakresie 1,5-2 kG / cm2 , zostało uwzględnione zarówno w zachowawczym leczeniu przykurczu bliznowatego mięśni, jak iw etiologii zapalnej. Przykurcze kości żuchwy spowodowane przez kości lub włóknistych obszerne zrosty, Adnations procesu dziobiastego przednia krawędź gałęzi lub policzków, jest eliminowany przez wycięcie, takich rozcinające zrosty i blizny spowodowane obecnością wąskich złogów w strefie retromolar - przez zderzanie PLASTICS trójkątnych klap. Po zabiegu, aby zapobiec marszczeniu z przeszczepem skóry i blizn pod konieczne, po pierwsze, aby umieścić terapeutyczny autobus usta (stensovym z wkładką) przez 2-3 tygodnie, codziennie sprawdzając je za toaletowego ustach. Następnie wykonaj wyjmowaną protezę. Po drugie, w okresie pooperacyjnym konieczne jest podjęcie szeregu działań zapobiegających nawrotowi przykurczy i wzmacniających efekt funkcjonalny operacji. Obejmują one mechanoterapię czynną i bierną, począwszy od 8-10 dni po operacji (najlepiej - pod kierunkiem metodologa). Do mechanoterapii można stosować standardowe aparaty i pojedyncze urządzenia produkowane w laboratorium dentystycznym. Zostało to omówione bardziej szczegółowo poniżej. Zaleca fizjoterapii (Bucky promieni promieniowania, ionogalvanizatsiya, elektryzacja), co ułatwia zapobieganie powstawania blizn i nierównych iniekcji lidazy w bliznowaty tendencję do kurczenia się szczęk. Po wypisaniu ze szpitala konieczne jest kontynuowanie mechanoterapii przez 6 miesięcy - do ostatecznego ukształtowania tkanki łącznej w obszarze wcześniejszych ran. Okresowo, równolegle z mechanoterapią, konieczne jest prowadzenie zajęć z fizjoterapii. Podczas rozładowywania należy wyposażyć pacjenta w najprostsze urządzenia - środki do pasywnej mechanoterapii (plastikowe śruby i kliny, gumowe rozpórki itp.). Wycięcie zrostów włóknistych, osteotomia i artroplastyka na poziomie podstawy procesu kłykciowej z użyciem płata skórnego de-naskórka Ta sama operacja na poziomie dolnej krawędzi łuku jarzmowego z wycięciem konglomeratu kości i modelowaniem głowy żuchwy, wstawienie płata skóry naskórka Rozcięcie i wycięcie blizny tkanek miękkich z jamy ustnej; resekcja procesu koronoidalnego, eliminacja fuzji kości (dłuto, wiertarka, strzyżenia Luera); epidermizacja rany za pomocą przeszczepionej skóry Usunięcie i wycięcie fuzji kostnej i kostnej poprzez dostęp zewnętrzny, resekcja procesu koronoidalnego. W przypadku braku blizn na skórze - zabieg chirurgiczny poprzez dostęp wewnątrzustny z obowiązkowym przeszczepem rozciętej klapki skórnej Wycięcie całego zlepka blizn i zrostów kości poprzez dostęp wewnątrzustny w celu zapewnienia szerokiego otwarcia jamy ustnej; transplantacja przeszczepionego przeszczepu skóry. Przed zabiegiem zewnętrzna tętnica szyjna jest zabandażowana Rozwarstwienie i wycięciu kości i zrosty włókniste policzka zapewniają szeroki otwór wylotowy i zamknięcie ubytku utworzonego wcześniej przeszczepiano na trzpień klapki Fiłatow policzka lub skóry na policzkach usuwania wad tętniczo Dobre wyniki w sposobach leczenia opisanych powyżej stwierdzono u 70,4% pacjentów: rozejście przestrzeń pomiędzy przednimi zębami górnej i dolnej szczęki w przedziale 3-4,5 cm, oraz osobników, osiągnęła wartość 5 cm, wartość Y otwierający usta wynosił 2,8 cm. , a w 10,4% - tylko do 2 cm. W tym drugim przypadku musieliśmy wykonać drugą operację. Przykurcze powoduje nawrót żuchwie są niewystarczające cicatrectomy w czasie operacji, zastosowanie (na epidermizatsii rany) nie rozszczepia i cienką klapka naskórka A. Jatsenko-Tiersh; martwica części przeszczepionej płata skóry; niewystarczająco aktywna mechanoterapia, ignorując możliwości fizjoterapeutycznego zapobiegania pojawieniu się i leczenia blizn po operacji. Nawroty przykurczów żuchw występują częściej u dzieci, zwłaszcza tych, które nie są znieczulone lub nasilone analgezje, ale w zwykłym znieczuleniu miejscowym, gdy chirurg nie wykonuje operacji zgodnie ze wszystkimi zasadami. Ponadto dzieci nie odbywają wizyt w zakresie mechaniki i fizjoterapii. Dlatego właściwa operacja sama w sobie jest szczególnie ważna dla dzieci i powołanie po niej szorstkiego pisania (krakersy, bułeczki, cukierki, jabłka, marchewki, orzechy, itp.). W poprzednim poście omówiłem skąd się biorą blizny, jaki jest ich podział, jak postępować w trakcie gojenia ran oraz dlaczego leczenie blizn jest złożonym problemem. Dziś napiszę o konkretnych strategiach związanych z leczeniem poszczególnych rodzajów blizn. Nieleczone stany zapalne trądziku mogą doprowadzić do powstania blizn zanikowych, fot. Fotolia 1. Blizny zanikowe, czyli inaczej blizny wklęsłe, takie jak po trądziku, ospie, czasem po urazach. Metody ich usuwania, stosowane w gabinetach medycyny estetyczne, to: – dermabrazja, czyli mechaniczne ścieranie naskórka i górnych warstw skóry właściwej za pomocą tarczy diamentowej, aż do warstwy brodawkowatej, a mówiąc bardziej obrazowo po prostu zdzieranie skóry aż do krwi. Zabieg skuteczny (wystarcza jeden dobrze wykonany zabieg), wymaga jednak bardzo dużego poświęcenia ze strony pacjenta. Rekonwalescencja po zabiegu trwa kilka tygodni, konieczne jest branie antybiotyków i niezwykła dbałość o aseptykę poddanego zabiegowi obszaru, aby nie doprowadzić do infekcji. Istnieje duże ryzyko powstania nowych blizn, czasem nawet gorszych. – mikrodermabrazja, zabieg bardziej kosmetyczny, czyli mechaniczne ścieranie martwej warstwy naskórka za pomocą diamentu czy też korundu. Nie polecam tej metody, jest za słaba, daje marny efekt, ponieważ ścieramy jedynie naskórek. – pilingi głębokie, chemiczne, złuszczają naskórek i górne warstwy skóry właściwej. Zabieg o podobnej skuteczności jak dermabrazja. Niestety bardzo bolesny, wykonywany w znieczuleniu. Poddana leczeniu powierzchnia jest jak rozległa rana. Czas gojenia – kilka tygodni. Duże ryzyko powikłań w postaci powstania nowych blizn i przebarwień. – laser frakcyjny ablacyjny, jego światło wnika w głąb skóry, powoduje uszkodzenie komórek kolagenu i stymuluje produkcję nowego kolagenu. Bardzo wysoka skuteczność, potrzebne jest kilka zabiegów (minimum 3). Rekonwalescencja po zabiegu – ok. 5 dni. Relatywnie nieduże ryzyko powikłań w porównaniu do dermabrazji czy głębokiego peelingu. – laser frakcyjny nieablacyjny, działa podobnie do lasera ablacyjnego, tylko sporo słabiej. Potrzeba 5-15 zabiegów. frakcyjna RF mikroigłowa, połączenie nakłucia igłami do głębokości 3 mm z rozgrzewaniem do wysokiej temperatury (czyli inaczej wywołanie kontrolowanego poparzenia głębszych warstw skóry). Wymagane jest kilka zabiegów (minimum 3, co miesiąc lub dwa), czas gojenia po zabiegu – do 2 dni. Ja najczęściej stosuję laser frakcyjny ablacyjny i frakcyjną RF mikroigłową. Co prawda obie te metody wymagają kilku zabiegów, ale są dość komfortowe, a przede wszystkim bezpieczne dla pacjenta i nie wymagają wielotygodniowego okresu rekonwalescencji, jak w przypadku np. tradycyjnej dermabrazji. RF mikroigłowa najlepiej sprawdza się przy drobnych dziurkach, kiedy jest zanik skóry, ale i kolor i struktura są prawidłowe (czyli przy typowych bliznach potrądzikowych). Dzięki zabiegowi następuje odbudowa kolagenu i „wypchnięcie” tkanki na zewnątrz. Laser frakcyjny ablacyjny CO2 stosuję z kolei wtedy, gdy struktura jest zaburzona, a także przy bliznach po ospie, przy których trzeba zadziałać mocniej i głębiej. Zdarza się, że łączę oba te zabiegi. Często bliznom wklęsłym towarzyszy zrost, czyli skóra jest wciągnięta, nie przesuwa się. W pierwszej kolejności należy więc uwolnić zrost i zdarza się, że to wystarcza. Najtrudniejszy przypadek, z jakim miałem do czynienia to blizny zanikowe zrostowe na udach pacjentki, bardzo głębokie, pozostałość po zastrzykach z dzieciństwa. Leczenie wymagało wielu zabiegów i niestandardowego podejścia. Najpierw uwolniłem zrosty (zwykłą igłą) i użyłem lasera frakcyjnego. Potem zastosowałem kwas l-polimlekowy, ale że nie dał dobrego efektu odbudowania tkanki, użyłem akrylu – jako trwałego, niewchłanialnego wypełniacza. I dopiero wtedy osiągnąłem oczekiwany przez pacjentkę efekt. Oczywiście to był, można powiedzieć, przypadek ekstremalny, za to obrazujący bardzo dobrze to, że efekt jest wypadkową łączenia wielu różnych zabiegów i często odbiegania od standardowych protokołów zabiegowych. Blizny na brzuchu, fot. Fotolia 2. Blizny przerostowe. W przypadku tych blizn trzeba doprowadzić do zaniku nadmiaru tkanki. Teoretycznie można bliznę wyciąć (chirurgicznie lub laserowo), szczególnie gdy wiemy, że powstała ona w wyniku złego gojenia się rany, aczkolwiek nie ma gwarancji, że blizna nie pojawi się ponownie. Jednak jeśli gojenie się rany przebiegało w miarę normalnie, a mimo to powstała blizna przerostowa, to nie polecam wycinania blizny. Leczenie blizn przerostowych przebiega kilkutorowo: – wymrażanie – miejscowe wstrzykiwanie sterydów – działanie laserem barwnikowym lub bromkowo-miedziowym (powoduje zanikanie tkanek i blizna się cofa) – osocze bogatopłytkowe Najczęściej leczenie jest kompilacją kilku metod, np. sterydy + laser albo sterydy + wymrażanie, itp. Sterydy podaje się na ogół co miesiąc, laser i osocze stosuje się częściej. Pomiędzy zabiegami należy używać plastrów silikonowych. Cały proces leczenia trwa około roku. Efektem jest zdecydowana poprawa blizny, niemniej nie ma stuprocentowej gwarancji, że całkiem zniknie. W leczeniu blizn ma znaczenie powierzchnia. Zdecydowanie łatwiej jest przy mniejszych bliznach, kilkucentymetrowych. Większym problemem są np. blizny po plastyce brzucha na 40 cm, bo leczenie trwa o wiele dłużej. 3. Blizny pooparzeniowe. Są to na ogół rozległe blizny o nieprawidłowej strukturze. Najskuteczniejsze metody: – laser frakcyjny ablacyjny, ok. 10 zabiegów co miesiąc lub dwa miesiące, – osocze bogatopłytkowe, zabieg polega na ostrzykiwaniu blizny własnym osoczem (pobiera się krew pacjenta, odwirowuje i pozostały po odwirowaniu płyn, w którym jest dużo płytek krwi, wstrzykuje się do skóry w taki sam sposób, jak się robi mezoterapię igłową). W zależności od blizny wykonuje się kilka zabiegów, co kilka tygodni – oddziaływanie na kolor blizny (to częsty problem przy bliznach pooparzeniowych), za pomocą metod opisanych poniżej 4. Kolor blizny. Zostawiłem to zagadnienie na koniec, ale trzeba pamiętać, że problem koloru może pojawić się przy każdym rodzaju omówionych wcześniej blizn, i że wyżej opisanie działania były związane wyłącznie z leczeniem nieprawidłowej struktury. Na kolor trzeba działać osobno, innymi metodami. – kolor ciemny (brązowy), występuje na ogół przy bliznach pooparzeniowych; działamy na niego laserem bromkowo-miedziowym, laserem o długości fali 532 nm, laserem Q-swich lub mocnym pilingiem – blizna odbarwiona, biała. Najtrudniejsza do usunięcia, skuteczność klasycznych zabiegów jest na poziomie 10-30%. W takich odbarwionych bliznach jest bardzo mało melaniny. Leczenie polega na tym, żeby te nieliczne melanocyty, które pozostały, zmusić do działania. Można zastosować w tym celu laser frakcyjny. Jeśli 2-3 miesiące po 1-2 zabiegach nie będzie żadnej zmiany to nie ma sensu robić więcej ich wykonywać. Jeśli więc nie widać po tych pierwszych 1-2 zabiegach efektów, a ktoś proponuje nam zrobienie dziesięciu kolejnych to jest to albo brak wiedzy albo naciągactwo. Najskuteczniejszy na odbarwienia jest laser ekscymerowy, który emituje falę o długości UV. Problem w tym, że o ile mi wiadomo żaden gabinet medycyny estetycznej w Polsce takiego lasera nie posiada. To jest bardzo drogi sprzęt, o małym zakresie stosowania, więc z biznesowego punktu widzenia jego zakup jest kompletnie nieopłacalny. Można szukać lasera ekscymerowego w poradniach bielactwa (np. w Lublinie), szpitalach specjalistycznych, instytutach naukowych. – kolor czerwony to po prostu młoda, dobrze ukrwiona tkanka. Zazwyczaj nie ma potrzeby oddziaływania, chyba, że gojenie się przedłuża, to można zastosować laser naczyniowy (np. bromkowo-miedziowy, lub 532 nm). Powiązane artykuły turkuc podjadek Użytkownicy Posty: 1 Rejestracja: 7 mar 2019, o 10:08 Rozcięcie i szwy Dzień dobry wszystkim! 3 dni temu rozciąłem sobie lewe przedramię nożem, mam tam 3 szwy i zastanawiam się, czy po ich zdjęciu ta skóra będzie taka wypukła? Zastanawiam się również, czy nie zdjąć ich już bo z tego co widać ładnie się to zrosło. Pozdrawiam wszystkich! Załączniki CentrumSynergiaCH Użytkownicy Posty: 194 Rejestracja: 5 mar 2018, o 22:14 Re: Rozcięcie i szwy Post autor: CentrumSynergiaCH » 13 mar 2019, o 15:44 witam, szwy można ściągną bezpiecznie po 10 -14 dniach od operacji. Samemu nie radze. Blizna bedzie sie przebudowywac przez rok wiec narazie musi byc opuchnieta. cierpliwości. pozdrawiam groszka Użytkownicy Posty: 75 Rejestracja: 1 sie 2017, o 21:48 Re: Rozcięcie i szwy Post autor: groszka » 27 cze 2019, o 17:39 Lepiej samemu szwów nie ściągać, bo jak rana nie jest dobrze zabiźniona to może sie rozejść. A jak nie chcesz mieć wypukłej blizny to od razu warto po zagojeniu używać plastrów silikonowych, pomogą bliznę rozjaśnić i spłaszczyć i nie będzie takiego uczucia ciągnięcia. 1 Odpowiedzi 880 Odsłony Ostatni post autor: CentrumSynergiaCH 26 paź 2020, o 16:11 0 Odpowiedzi 926 Odsłony Ostatni post autor: Asystentka 19 lis 2016, o 11:50 1 Odpowiedzi 1157 Odsłony Ostatni post autor: carboczar 8 sty 2017, o 19:39 3 Odpowiedzi 1657 Odsłony Ostatni post autor: dimedicus 4 gru 2015, o 11:07 1 Odpowiedzi 1152 Odsłony Ostatni post autor: CentrumSynergiaCH 15 maja 2019, o 12:18

rozcięcie głowy leczenie i blizny